Bir yerden sonra insan, veda etmeye alıştığını sanıyor. Meğer her veda, içimizde yeni bir boşluk açıyor. Sürgün bunu öğretiyor beşere: Eksilmeyi, kaybolmayı, geride bırakmayı… Ve bugün, bir kayıp daha yaşıyoruz. Bağımsız, özgür ve nitelikli haberciliğe adanmış bir emeğin kapanışına tanıklık ediyoruz.
Gazete Duvar, sadece bir haber sitesi değildi. O, karanlıkta inatla yanan bir ışık, sesi kısılanlara nefes, hakikat peşinde yorulmadan yürüyenlerin ortak adresiydi. Bizim mahallemizdendi okur için. Muteber bir kaynak, gazeteciler için meslek onurunu koruyabilmenin mümkün olduğu özgün yerlerden biriydi. Kendi dertleriyle, kendi ölçütleriyle var olmayı başarabilmiş az mecralardan biriydi. Ve bugün, son tuğlası söküldü.
Sürgünde yaşarken, uzak düştüğünüz her şeyin değerini öbür türlü anlarsınız. Mekânsal aralıklar, lisan ve kültür farklılıkları, bir vakitler doğal bir hak olarak gördüğünüz her şeyin aslında diğer birer ayrıcalık olduğunu gösterir size. Memleketten kilometrelerce uzakta, öbür bir coğrafyada, bir yabancı olarak hayata tutunmaya çalışırken, insan kendini en çok bildiği sözlerin içinde yuva bulurken hisseder. İşte Gazete Duvar da bu yuvalardan biri oldu benim üzere pek çok insan için.
Yıllarca her gün takip ettim, elimden geldiğince katkı sunmaya çalıştım. Hem okur hem de gazeteci olarak, bu duvarın harcında emeği geçen herkese hürmet duydum. Muhalif olmanın bile bir kalıba sıkıştırıldığı, en sert tenkidin bile belli sonlar içinde tutulduğu bir medya nizamında, Duvar’ın varlığı hepimize güzel geldi. Bazen bir tahlilde, bazen bir haberde, bazen bir söyleşide, susturulmaya çalışılan seslerin hâlâ yankılandığını görmek umut verdi.
Ancak bizler, bu umudun ne kadar kırılgan olduğunu da çok uygun biliyoruz. Türkiye’de bağımsız gazetecilik yapmak, hakikatin peşinden gitmek, görünmez kılınanın kıssasına dokunmak her gün bir mayın tarlasında yürümeye benziyor. Sansür, baskı, ekonomik zorluklar, türel tehditler derken, sonunda mecralar birer birer eksiliyor. Biz bu sineması daha evvel çok izledik. Kapatılan gazeteler, erişim mahzurları, susturulan kalemler, hâlâ tutsak onlarca meslektaşımız, gözaltılar… Ve her seferinde içimizde derin bir boşluk açılıyor, ince bir yara bırakıyor.
Duvar’ın kapanışı da bu türlü bir yara olacak. Yalnızca gazeteciliğin değil, bir okur olarak da kendi hayatımızın eksildiğini hissedeceğiz. Zira Duvar, sadece haber veren bir mecra değil, tıpkı vakitte bir bellekti. Bugünün çarpıtılmaya çalışılan gerçeklerini yarına taşıyan, unutturulmak istenenleri kayda geçiren bir hafızaydı.
Her veda, biraz da yarım kalmış bir öyküdür aslında. Gazete Duvar, geride tamamlanmamış cümleler, anlatılamamış öyküler, sorulamamış sorular bırakıyor. Yazmak, anlatmak, sorgulamak öbür biçimlerde devam eder. Tarih, susturulmak istenenlerin her seferinde öteki bir yol bulduğunun ispatlarıyla dolu.
Bugün veda ediyoruz, ancak unutmayacağız. Duvar’ı Duvar yapan, emeğiyle, alın teriyle, kalemiyle, vicdanıyla bu yapının harcına katkı sunan herkese sonsuz teşekkürler. Yazdıklarınız, anlattıklarınız, kayda geçirdiğiniz her söz, unutulmayacak.
More Stories
Ölümsüz olmak ister miydiniz? Hem de sürekli ölerek?
Salınımlar
Müzakereci çevirmenin marifetleri