Depremde kızlarını ve bacaklarını kaybetti, protezle ayağa kalktı

Fatma Akar, Maraş merkezli 6 Şubat sarsıntılarına, Antep’in İslahiye ilçesinde misafirliğe gittiği dayısının meskeninde yakalandı. Akar, 65 saat sonra maden emekçileri tarafından kurtarılırken, enkazda 6 aylık ve 3 yaşındaki kızları Ayşe Lina ile Yüsra Elvin’i kaybetti. Gaziantep’teki hastanede tedavi altına alınan Akar’ın 2 bacağı diz üstünden ampute edildi. 75 gün burada tedavi gören Akar, 2023 yılının Ağustos ayında Ankara’daki Gaziler Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne sevk edildi.

Akar, yapılan protez uygulamasıyla zelzeleden 1 yıl sonra yine ayağa kalktı. Artık protezleri ile takviye alarak yürüyebilen Fatma Akar, hastanede zelzele felaketinin 2’nci yıl dönümü nedeniyle düzenlenen ‘Deprem Gerçeği ve Ampute Rehabilitasyonu Sempozyumu’na katıldı. Ankara Vilayet Sıhhat Müdürü Ali Niyazi Kurtcebe, hastane başhekimi Engin Koyuncu, tabipler, sıhhat vazifelileri ve hastaların katıldığı sempozyumda konuşan Fatma Akar, kızlarını kaybetmesinin akabinde yine hayata tutunmak için verdiği gayrete dikkat çekti.

‘ATANMAYI VE ÇALIŞMAYI ÇOK İSTİYORUM’

Fatma Akar, sempozyumdaki konuşmasında, zelzelede çok büyük bir sarsıntı ile uyandığını söyleyerek, “Yanımda yatan küçük kızımı kucağıma aldım ve kız kardeşime seslendim. Bir anda her şey yıkıldı ve üstümüze çöktü. Ne kadar vakit geçtiğinin farkında olmadan, kardeşimle ve kuzenimle konuştum. Oradan kurtulamayacağımızı düşünerek helalleştim. 3 gün süren bekleyişin akabinde yaklaşık 65 saat sonra Ankara’dan gelen madencilerin uzun uğraşları ve eforları sayesinde enkazdan çıkabildik. Entübe bir halde hastaneye ulaştırılmıştım. Gaziantep’te özel bir hastanede, her 2 bacağımın amputasyonu gerçekleştirildi. Bu hastanede 35 gün ağır bakım süreci ve 40 gün serviste tedaviye devam ettim. Bu hastaneye birinci geldiğimde oturamıyordum bile. Kendi başıma tuvalete gidemiyordum. Kasım ayının sonlarına yanlışsız protez sürecim başladı. Bu hastanede bana tekrar yürümeyi öğrettiler. Evlatlarını ve ayaklarını kaybetmiş bir anne olarak yine ayakta durmaya çabalıyorum. Bu süreçteki en büyük destekçim ailem; annem, babam, kardeşlerim. Onlar sayesinde daha da güzel olmaya ve dik durmaya uğraş ediyorum. Bundan sonraki en büyük gayem protezlerimle takviyesiz bir halde yürümek ve kamuya atanarak, kendi ayaklarımın üzerinde tekrar hayatımı idame ettirmek. EKPSS’ye (Engelli Kamu Personel Seçme Sınavı) girdim. Allah nasip ederse atanmayı ve çalışmayı çok istiyorum” dedi.

ANKARA’DAN GELEN MADENCİLER ÇIKARDI

Akar, sempozyumun akabinde DHA’ya yaptığı açıklamada, hayatlarını Ankara’dan gelen madencilerin büyük uğraşlarına borçlu olduklarını belirterek, “Tam 24 saatlik bir çalışma sürdü. Kurtarıldıktan sonra çok uzun mühlet hastane sürecim oldu. Ben kızlarımı kaybettiğimi, ayağımın kesildiğini bilmiyordum. Daha sonrasında psikolog eşliğinde söylediler kızlarımı kaybettiğimi. Onda ne reaksiyon verdiğimi bilmiyorum. Yalnızca ağladığımı hatırlıyorum. Zati bütün hislerim alınmış üzereydi. Ne konuşuyordum, ne gülüyordum, ne ağlıyordum. Toplamını bilmiyorum; fakat bir gün durup, bir gün ameliyata gidiyordum” diye konuştu.

‘ACILARIMI İÇİMDE YAŞARKEN GECELECE UMUTLA BAKMAK İSTİYORUM’

Protezle yürümeye başladıktan sonra memleketi Antep’e giderek kızlarının mezarını ziyaret ettiğini söyleyen Akar, “Kızlarımın mezarına gittiğimde ne hissettiğimi bilmiyorum. Kocaman bir boşluğun içinde üzereydim. Onların orada olduğunu bilmek çok acı. Yani inanamıyorsun, kabullenemiyorsun. Bir de esasen veda edememek en büyük acı bence. Milyonlarca insan sarsıntısı yaşadı. Büsbütün ailesiyle vefat edenlere daha şanslı olarak bakıyorum. Zira en azından kimse kimsenin acısını yaşamıyor” dedi.

İlerideki hayatında kendi ayaklarımın üstünde durarak hayatını idame ettirmeyi çok istediğini vurgulayan Akar, “Lise mezunuyum ben. Zelzeleden evvel, mesken hanımıydım. Ortada paklığa falan gidiyordum; lakin o denli standart çalıştığım bir iş yoktu. Genelde çocuklarımla vakit geçiriyordum. Meskende yemek yapmayı, pasta yapmayı, tatlı yapmayı çok seviyordum mesela. Daima birilerini ağırlamayı, konuk etmeyi özledim. Asla geçemeyecek acılarım var, o acılarımı içimde yaşarken, geleceğe umut dolu bakmak istiyorum. Umutlarımın yıkılmasını istemiyorum artık” ifadelerini kullandı.

(DEMİRÖREN HABER AJANSI)